Al-ghaz?l? and the question of man: with a particular emphasis on the mishk?t al-anw?r

Abstract

Bu makalede, Gazzâlî’nin insan tasavvurunu ve bu tasavvurun Gazzâlî’nin tüm bir epistemolojik ve metafizik projesi açısından imalarını inceliyorum. Gazzâlî’de iki ayrı insan görüşünün bulunduğunu savunuyorum; mekansal ve tözsel insan görüşü. Ayrıca, İbn Sînâ’nın etkisi altında Gazzâlî’nin son tahlilde tözsel görüşe kaydığını ileri sürüyorum. Bu bağlamda, öte yandan, Gazzâlî’nin gerçekleştirdiği sentezde bazı hayati Kelâmî (Eş‘arî) unsurların da bulunduğunu göstermeye çalışıyorum. Söz konusu sentez klasik-dönem sonrası Müslüman dünyayı karakterize eden başat dindarlık formunun temelinde yatmaktadır.

In this paper, I explore al-Ghazālī’s understanding of human beings and the impli- cations of this understanding for al-Ghazālī’s entire epistemological and metaphysi- cal project. I argue that al-Ghazālī has two divergent views of the human being, namely the human being as a spatial self and a substantial self, and that, under the influence of Avicenna, he ultimately tends towards the substantial view. However, I also hold that there are some crucial Kalami (Asharite) elements in the synthesis he achieved, a synthesis which underlies the main form of piety (in the orthodox Muslim world), characterizing the post-classical age of the Muslim world.