Özel Eğitim ve Kaynaştırma
Küçük Resim Yok
Tarih
2019
Yazarlar
Dergi Başlığı
Dergi ISSN
Cilt Başlığı
Yayıncı
Nobel Yayıncılık
Erişim Hakkı
info:eu-repo/semantics/openAccess
Özet
Engellilik, toplumdan topluma algılanma biçimleri farklı olsa da tarihin
en eski dönemlerinden günümüze varlığını sürdüren bir olgudur. Engellilik
tarihine genel olarak bakıldığında, Antik Çağlarda Yunan ve Roma Uygarlıklarında engellilere yönelik algı, engellilerin toplumdan dışlanması yönünde
olduğu, engelli bireylerin hakları konusunda baskılayıcı ve kısıtlayıcı uygulamalara maruz bırakıldıkları görülmektedir. Orta Çağ’a gelindiğinde engellilik düşüncesi Antik Çağ’a oranla daha kabullenilmiş fakat şeytanî bir
durum ya da ilahi bir ceza şeklinde algılanmaya devam etmişti. Rönesans
Dönemi, engellilere bakmanın ve eğitimlerinin toplumun bir zorunluluğu olduğu inancıyla yoksul ve engelliler için sığınma evleri gibi kurumların açıldığı bir dönem olmuş, bu gelişmelere rağmen bu dönemdeki değişim engellilere yönelik zihinsel algıların değişmesinde yeterli olamamıştır.
Engelliliğin toplumsal bir konu haline gelmesi, engellilerin yasal haklarına
ve korunmalarına yönelik köklü değişimler ise ancak 20. yüzyılın ikinci
yarısında mümkün olabilmiştir (Subaşıoğlu ve Atayurt Fenge, 2019).
Özel eğitimin tarihsel gelişimi dünyada ve Türkiye’de olmak üzere iki
bölümde ele alınacaktır.
Açıklama
Anahtar Kelimeler
Özel Eğitim, Kaynaştırma, Okul Öncesi Eğitim
Kaynak
Özel Eğitim ve Kaynaştırma
WoS Q Değeri
Scopus Q Değeri
Cilt
4085-1
Sayı
1
Künye
Akçamete, G., & Kaner, S. (1999). Cumhuriyetin 75 yılında çocuğa yönelik özel eğitim
çalışmaları. Ulusal Çocuk Kültürü Kongresi: Cumhuriyet ve Çocuk, 2, 395-405.
Akkutay, Ü. (1984). Enderun mektebi (No. 4). Gazi Üniversitesi.
Aksüt, M. (2001). Yeni Bin Yılın Yeni Eğitim Merkezleri (Oçem’ler) ve Otistik Bireylerin Eğitimi.
Baykoç Dönmez N., Şahin S. (2015). “Özel eğitimin tarihi gelişimi”. (Ed. Baykoç
Dönmez N.). Özel gereksinimli çocuklar ve özel eğitim. Eğiten Kitap, Ankara 2015,
s. (31-49).
Cavkaytar A. (2014). “Özel eğitime gereksinim duyan çocuklar ve özel eğitim”. ( Ed.
Diken, İ. H.). Özel eğitime gereksinimi olan öğrenciler ve özel eğitim. Pegem Akademi.
Çıkılı, Y. (1996). Özel eğitime muhtaç çocukların Türk milli eğitim sistemi içindeki
yeri ve önemi. Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Atatürk Üniversitesi/Sosyal
Bilimler Enstitüsü/Eğitim Programları ve Öğretimi Ana Bilim Dalı, Erzurum.
Çifçi, E. G. (2009). Türkiye’de ve dünyada korunmaya ihtiyacı olan çocuklara yönelik
hizmetlerin tarihsel gelişimi. Sosyal Politika Çalışmaları Dergisi, 19(19), 53-66.
Dikici Sığırtmaç, A., & Deretarla Gül, E. (2014). Okul öncesinde özel eğitim. Ankara:
Vize Yayıncılık.
Ecnebi Memleketlere Gönderilecek Talebe Hakkında Kanun (1416 Sayılı). (1929). TC
Resmi Gazete. Sayı, 1169.
Engellilerin Haklarına İlişkin Sözleşme. (2007). TC Resmi Gazete. Sayı, 15137.
Günay, R., & Görür, H. İ. (2013). Osmanlı Devleti’nde sağır, dilsiz ve a ‘mâ mektebi.
Tarih Araştırmaları Dergisi, 32(53), 55-76.
Gündüz, M. (2014). Osmanlı’dan cumhuriyete engelli eğitimi üzerine gelişmeler. Eğitime Bakış Dergisi, 10(31), 5-14.
Güzel Sanatlarda Fevkalade İstidat Gösteren Çocukların Devlet Tarafından Yetiştirilmesi Hakkında Kanun (6660 Sayılı). TC Resmi Gazete. Sayı, 9242.
İrem, Y. (2018). Özel Eğitim Sınıflarında/Okullarında Öğrenim Gören Hafif Düzeyde
Zihinsel Yetersizliğe Sahip Öğrencisi Bulunan Velilerin Özel Eğitimden Beklenti
Düzeyleri (Sivas ili örneği). Sivas Cumhuriyet Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü.
Kanun ve Kanun Hükmünde Kararnamelerde Yer Alan Engelli Bireylere Yönelik İbarelerin Değiştirilmesi Amacıyla Bazı Kanun ve Kanun Hükmünde Kararnamelerde Değişiklik Yapılmasına Dair Kanun (2013), T.C.Resmi Gazete. Sayı, 28636.
http://www.resmigazete.gov.tr/eskiler/2013/05/20130503-1.htm
Kargın, T. (2003). Cumhuriyetin 80. yılında özel eğitim. Milli Eğitim Dergisi, 160(11).
Milli Eğitim Bakanlığı. (2009). Okul Öncesi Dönemde Kaynaştırma Yoluyla Eğitiminin YaygınlaştırılmasıProjesiİleİlgiliGenelge.2009/66. https://orgm.meb.gov.
tr/meb_iys_dosyalar/2015_10/08101631_okulncesidnemdekaynatrmaeitiminiyaygnlatrlmasprojesigenelge.pdf
Milli Eğitim Bakanlığı. (2010). Evde ve Hastanede Eğitim Hizmetleri Yönergesi.
2010/2629
http://mevzuat.meb.gov.tr/dosyalar/871.pdf
58 Özel Eğitim ve Kaynaştırma
Milli Eğitim Bakanlığı, (2011). Özel Eğitim Okullarında Aile Eğitimi Uygulamalarının
Değerlendirilmesi. Ankara.
Milli Eğitim Bakanlığı, (2014). Millî Eğitim Bakanlığı 2013 yılı faaliyet raporu. Ankara.
Milli Eğitim Bakanlığı, (2015). Millî Eğitim Bakanlığı 2014 yılı faaliyet raporu. Ankara.
Milli Eğitim Bakanlığı. (2017). Kaynaştırma Yoluyla Eğitim Uygulamaları Genelgesi.
19.09.2017/ 2017/28.
https://orgm.meb.gov.tr/www/kaynastirmabutunlestirme-yoluyla-egitimuygulamalari-genelgesi-guncellendi/icerik/934
Milli Eğitim Bakanlığı, (2017). Millî Eğitim Bakanlığı 2016 yılı faaliyet raporu. Ankara.
Milli Eğitim Bakanlığı, (2018). Millî Eğitim Bakanlığı 2017 yılı faaliyet raporu. Ankara.
Milli Eğitim Bakanlığı (2018). 2017-2018 Milli Eğitim İstatistikleri.Anakara
https://sgb.meb.gov.tr/www/dokumanlar/icerik/30
Milli Eğitim Bakanlığı, (2019). Millî Eğitim Bakanlığı 2018 yılı faaliyet raporu. Ankara.
Özel Öğretim Kurumları Kanunu (5580). TC Resmi Gazete (2007). Sayı, 26434
http://www.mevzuat.gov.tr/MevzuatMetin/1.5.5580.pdf
Özyürek, M. (2008). Nitelikli öğretmen yetiştirmede sorunlar ve çözümler: Özel
eğitim örneği. Türk Eğitim Bilimleri Dergisi, 6(2), 189-226.
Sezginsoy, B. (2007). Bilim ve sanat merkezi uygulamasının değerlendirilmesi. Balıkesir
Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.
Sucuoğlu, B.(2004).Türkiye’deKaynaştırmaUygulamaları: Yayınlar/Araştırmalar. Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Özel Eğitim Dergisi, 5(02).
Subaşıoğlu, F., & Fenge, Z. Z. A. (2019). Dünyada ve Türkiye’de Görme Engellilik:
Zaman Çizelgesi. Ankara Üniversitesi Dil ve Tarih-Coğrafya Fakültesi Dergisi, 59(1),
595-645.
Şişman, Y. (2011). Türkiye›de özürlülere yönelik yasal düzenlemeler. Sosyal Siyaset
Konferansları Dergisi, (60), 169-221.
Tanyeri Y. Merzifon Sağır-Dilsiz Okulu, Otoloji-Nörootoloji-Odyoloji Kongresi, sözel sunum. Samsun, 2015
Tunçdemir, İ. (2004). Çok Sesli Müzikte “Harika Çocuk Kanunu” nun türk müzik
kültürüne etkisi: İdil Biret-Suna Kan örneği. Pegem.Net Eğitim Bilimleri İndeksi:
Retrieved September, 5, 2015.
Uysal, A. (1995). Öğretmen ve Okul Yöneticilerinin Zihinsel Engelli Çocukların
Kaynaştırılmasında Karşılaşılan Sorunlara İlişkin Görüşleri. Yayınlanmamış
yüksek lisans tezi, Anadolu Üniversitesi, Eskişehir
